Hlamidija

Hlamidija je jedna od najčešćih bolesti koje se prenose polnim putem a izaziva je bakterija Chlamydia trachomatis. Ova bolest je vrlo podmukla jer obolela osoba često ne oseća nikakve simptome infekcije. Upravo to i jeste razlog zašto hlamidiju zovu još i “tiha polna bolest”.

Šta su Hlamidije?

Hlamidije su nepokretne, Gram negativne bakterije koje se razmnožavaju isljučivo unutar ćelije domaćina. Tokom životnog ciklusa bakterije ona se može javiti u dve različite morfloške forme.  Elementarno telo i retikularno telo se međusobno razlikuju po svojoj građi i funkciji.

Elementrano telo je mala infektivna, forma hlamidija koja nije metabolički aktivna. Ova forma omogućava bakteriji da preživi van ćelije domaćina.

Retikularno telo je veća neinfektivna i metabolički aktivna morfološka forma hlamidija. Ovaj oblik ima sposobnost sinteze proteina, nukleinskih kiselina i deli se binarnom deobom.

Bolesti i simptomi i koje izazivaju hlamidije

Chlamydia trachomatis je bakterija koja je najčešći uzročnik polno prenosivih infekcija u svetu. Različiti sojevi C. trachomatis izazivaju različita oboljenja. Najčešće izazivaju oboljenja urogenitalnog trakta, dok oboljenja oka (Trahom),  limfnih čvorova (Lymphogranuloma venereum), zglobova kao i infekcije novorođenčadi su manje zastupljeni.

Hlamidijalne infekcije su u najvećem broju slučajeva seksualno prenosive infekcije genitalija. Većina inficiranih nema simptome infekcije, kod malog procenta inficiranih može doći do manifestovanja simptoma. Do pojave prvih simptoma može proći i nekoliko nedelja (u literaturi se navodi inkubacioni preriod od 2 do 6 nedelja).

Simptomi kod žena su obično pojačan vaginalni sekret, peckanje prilikom mokrenja i bol u donjim delovima trbuha. Kod muškaraca simptomi obuhvataju peckanje pri mokrenju, iscedak iz uretre,  i retko otok jednog ili oba testisa.

Infekcija se može preneti tokom vaginalnog, analnog i oralnog seksa, može se preneti i tokom porođaja sa inficirane majke na dete prilikom prolaska deteta kroz porođajni kanal.

Dijagnostika

Obzirom na to da je hlamidija intracelularna bakterija, uspešna dijagnostika zavisi od ispravno uzetog uzorka. Otkrivanje hlamidija je moguće u sledećim kliničkim uzorcima:

• bris uretre
• bris endocerviksa
• urin
• bris rektuma
• bris oka
• gnojni sadržaj limfnih čvorova
• krv za serološku dijagnostiku

Laboratorijske tehnike koje se koriste za otkrivanje infekcije hlamidijama su:

• Detekcija antigena koja se vrši direktno iz uzorka tehnikom direktne imunoflrescencije uz korišćenje monoklonskih antitela obeleženih fluoescentnom bojom.
• Molekularne tehnike se odnose na dokazivanje prisustva nukleinskih kiselina (PCR) bakterije u kliničkom uzorku. Koristi se za otkrivanje infekcija izazvanih hlamidijom jer omogućavaju detekciju hlamidija i kada se nalaze u malom broju u uzorku.
• Serološka dijagnostika se zasnima na dokazivanju prisustva anti-Chlamydia trahomatis specifičnih antitela u krvi. Serološkim testovima je moguće dokazati prisustvo i količinu antitela klase IgM, IgA i IgG.

Prevencija genitalnih infekcija izazvanih Chlamydia trahomatis obuhvata izbegavanje nezaštićenih seksualnih odnosa.

Lečenje

Lečenje se sprovodi uz nadzor lekara (dermatovenerolog, ginekolog, ili urolog),  a za lečenje se koriste antibiotici.

dr Nikola Spasojević